پایگاه خبری هنر هشتم؛ “روزنامه نگاری ویروسی است که اگر وارد بدن یک انسان شود تا آخرین دم واپسین اورا رها نخواهد ساخت. این ویروس با ویروسهای دیگر دارای این فرق است که اگر آن را از بدن روزنامه نگار خارج سازند خواهد مُرد.”. این واقعیت دهها ساله را همه دانشجویان حرفه روزنامه نگاری در کتابهای درسی خود خوانده اند و گریزی از آن نیست. این واقعیت در نوامبر (آبان ماه) ۲۰۱۱ یک بار دیگر به ثبوت رسید.

«اندی رونی Andy Rooney » روزنامه نگار و تفسیرگوی آمریکایی دوم اکتبر ۲۰۱۱ در شبکه تلویزیونی سی بی اس حضور یافت و خطاب به بینندگان برنامه گفت با اینکه برای روزنامه نگاری و روشنگری بازنشستگی پیش بینی نشده است؛ او تصمیم گرفته است که از فردا پس از ۹۲ سال عمر و ۶۹ سال روزنامه نگاری [دو سال کمتر از انور خامه ای ایران] خودرا بازنشسته کند و چندی به دور از «لپ تاپ» بیارامد و جوش دیرشدن مطلب و یافتن سوژه را نداشته باشد. ولی، او نتوانست از قاعده کلی (ویروس روزنامه نگاری) فرار کند و ۳۲ روز بعد، در چهارم نوامبر ۲۰۱۱ درگذشت و خبرساز شد. رادیو تلویزیونها برنامه های عادی خودرا قطع کردند و مرگ اورا اطلاع دادند. اندی (اندرو) ۱۴ ژانویه ۱۹۱۹ به دنیا آمده بود.

«اندی رونی» پس از اتمام دانشگاه، از سال ۱۹۴۲ کار روزنامه نگاری را آغاز کرده بود. در سه سال آخر جنگ جهانی دوم اخبار جبهه های اروپا را پوشش می داد و از سال ۱۹۴۹ از رسانه های نوشتاری به رادیو تلویزیون پیوست و چندی نگذشت که تفسیر گویی را آغاز کرد. تفسیرهای او از سال ۱۹۷۸ در مجله تلویزیونی «سیکستی مینیتز» شبکه سی بی اس تحت عنوان «چند دقیقه با اندی رونی» پخش می شد. مطالب او که تا دوم اکتبر ۲۰۱۱ ادامه داشت دهها میلیون بیننده داشت. یک بار که بر سر موضوعی با رئیس شبکه اختلاف پیدا کرد و پخش تفسیرهایش برای مدتی کوتاه متوقف ماند، شبکه مربوط ۲۰ درصد مخاطبان خودرا از دست داد و یکی از این مخاطبان رئیس جمهور وقت آمریکا بود که آرزوکرد کدورت رئیس شبکه و «اندی» هرچه زودتر رفع شود و او بتواند دوباره اندرزهای «اندی» را بشنود.

«اندی رونی» درعین حال مولف ۱۵ کتاب حاوی خاطرات، تجربه، اندیشه و اندرزهای او از زندگانی طولانی اش است. او بارها گفته و نوشته است: “یک روزنامه نگار اگر خاطرات آموزنده خودرا ننویسد و یا نگوید تا برای جامعه درس باشند و اشتباهات تکرار نشوند، درختی بی حاصل بیش نیست.”. اندی هر ضعف جامعه و خطای انسان را نتیجه مستقیم کمبودهای مدارس و نارسا بودن آموزش و پرورش می دانست و بارها آن را گوشزد کرده بود.