روان کودکان، پاک و بی‌آلایش است و در آن، رنگ، لعاب و نقش جایی ندارد، روح کودک صاف مثل آیینه است. امروزه سوءاستفاده از کودکان یکی از ناپسندترین کارها و موردانتقاد و سرزنش همه وجدان‌های بیدار و انسان‌های متعهد در سراسر جهان است.
«سوءاستفاده» یعنی هر کاری یا چیزی که در آن کودک مجبور یا متقاعد به فعالیتی شود که خود خواهان آن نیست و مستلزم فشار روانی، ترس، استرس و یا هر چیزی خارج از توان واقعی وی باشد. براین اساس، سوءاستفاده از کودکان در فعالیت‌های سیاسی، نظامی و امثالهم مصداق بارز نقض حقوق اولیه آنهاست.
یکی از جاهایی که متأسفانه در دهه‌های اخیر از کودکان سوءاستفاده شده و به‌نوعی سبب ایجاد وضعیتی سرشار از ترس و استرس و فشار برای آنان می‌شود مراسم استقبال از شخصیت‌های سیاسی در بدو ورود به کشور و یا شهرهاست.
اینکه باید مراسم استقبالی درخور و شایسته برای مهمانان بالاخص مهمانان رسمی، صورت پذیرد امری درست و مطابق با پروتکل‌ها و استانداردهای جهانی است اما اجبار کودکان و پوشاندن لباس محلی و … و تحمیل متون و اشعار خاص برای دکلمه توسط کودکان به هنگام حضور مهمان، آیا مطابق با اصول و استانداردهای جهانی تشریفات و همچنین مبانی اخلاقی و مفاد حقوق کودکان و اصول شهروندی است؟
مشخص است که نه! این کار مصداق بارز تعرض به حریم خصوصی و حقوق کودکان است. لطفاً به این رسم بد پایان دهید! بگذارید کودکان در دوره کودکی واقعاً کودکی کنند، آنها بازیچه و کالایی برای پربار شدن مراسم و تشریفات ما بزرگ‌ترها و سیاستمداران و تاجران نیستند! آنها فقط کودک‌اند.
ناگفته پیداست که حضور هر بار یک کودک در چنین مراسم زنده‌ای و در میان خیل جمعیت و چشم‌ها و لنز دوربین‌هایی که به وی خیره شده است، چه میزان فشار روحی و روانی به وی تحمیل می نماید و این امر چقدر با کنوانسیون‌ها و اصول و مبانی اخلاقی حوزه تشریفات مغایرت و منافات داشته و تحدی و تعرض آشکار به حقوق کودکان است.
سوءاستفاده از کودکان در مراسمات و تشریفات مصداق بارز سوءاستفاده از آنهاست، متأسفانه این امر بیشتر در کشورهای خاورمیانه و جهان سوم مرسوم بوده و باید برای توقفش اراده‌ای جدی وجود داشته باشد. این اراده می‌تواند از یک بخش یا شهرستان کوچک، یا حتی در مسئولان یک استان به وجود آید، هرکسی قدمی برای کاهش این شیوه نامناسب بردارد قطعاً گامی مهم برای صیانت از حقوق کودکان ازجمله فرزندان امروز و فردای خود برداشته است.
- نویسنده : شفیع بهرامیان، مدرس ارتباطات
