۱. سخنرانی را با ادای احترام (خوش‌آمدگویی) به مقام‌های مختلف عالی‌رتبه حاضر در مجلس و عموم مخاطبان شروع کنید (مثلا” جناب آقای رییس، اعضای محترم هیئت مدیره، حضار گرامی).
۲٫ معمولا” اندیشه سازمان‌بخش سخنرانی را در اولین یا دومین پاراگراف به روشنی بیان می‌کنند. بسیاری پیشنهاد می‌کنند که سخنرانی با یک نقل قول آغاز شود. اما تجربه نشان داده است که نقل قول اگر سنجیده انتخاب نشود و با اسلوب سخنران تناسب نداشته باشد می‌تواند مصنوعی جلوه کند. در صورتی که در این مورد شک داشتید بهتر است نقل قول را رها کنید و مستقیماً به نکته اصلی بپردازید.
۳٫ اندیشه سازمان‌بخش خود را به زبانی جاندار و روشن بیان کنید و بکوشید واژه، عبارت یا استعاره‌ای به یاد ماندنی که این اندیشه را در سراسر سخنرانی برانگیزد تکرار کنید. مثلا” یک کاندیدای سیاسی که مایل است بر اندیشه همبستگی جامعه در ابعاد گوناگونش تأکید ورزد ممکن است با به کار بردن عبارت «خانواده قومی آمریکایی» در سراسر سخنرانی خود از آن به‌عنوان وسیله‌ای برای انتقال این اندیشه به مخاطبان استفاده کند.
۴٫ در متن سخنرانی از لطیفه استفاده نکنید، مگر آنکه سخنران واقعاً استعداد لطیفه‌گویی داشته باشد.
۵٫ حوادث جالبی را که برای خودتان اتفاق افتاده است و مستقیماً به نکات اصلی بحث مربوط می‌شود در سخنرانی بگنجانید. چنانچه مطلب خارج از موضوع یا بیش از اندازه طولانی است از نقل آن خودداری کنید.
۶٫ فراموش نکنید که سخنرانی باید به راحتی قابل خواندن باشد. متن آن را باید یک خط در میان، یا دو خط در میان بنویسید و جای خالی کافی در حاشیه آن باقی بگذارید. برای واژگانی که ممکن است غلط تلفظ شوند از املای آوانگار استفاده کنید.
۷٫ ساختار کلی سخنرانی را ساده نگهدارید. پیش از طرح افکار جدید با ذکر علامتی نظر مخاطب را به آنچه خواهد آمد جلب کنید.
(مثلاً «حال اجازه بدهید سه دلیلی را که بر اساس آن این قانون باید اصلاح شود، به اطلاع شما برسانم. دلیل اول که مهم‌ترین و بدیهی‌ترین این دلایل نیز شمرده می‌شود این است که …») در هر جا که توانستید از ساختار موازی استفاده کنید، چرا که دنبال کردن و به خاطر سپردن اندیشه‌های موازی آسان‌تر است.
در پایان سخن نکات عمده را به همان نظم و ترتیبی که در متن گفتار ارایه شده بودند جمع‌بندی و تکرار کنید.
اگرچه این‌گونه شگردهای سازمانی ممکن است در یک سند کتبی، ساده یا زاید جلوه کند اما در یک سخنرانی که طی آن مخاطب از این امکان برخوردار نیست که اطلاعاتی را که عرضه شده است یک بار دیگر مرور کند مطلوب شمرده می‌شود.
