پایگاه خبری هنر هشتم – پروین خدادادی حدادان دانشجوی دکتری علوم ارتباطات –صنعت حمل و نقل هوایی یکی از شاخه های صنعت و اقتصاد است و در دنیا بین ۲٫۵ تا ۵ درصد از تولید ناخالص داخلی کشورها به این حوزه اختصاص دارد و نزدیک به ۴۰ سال است که صنعت هوایی ایران به دلیل اعمال تحریم ها، کوچک نگه داشته شده و اعمال این تحریم ها موجب شده تا این شکاف در همه حوزه های این صنعت همچون ناوگان، زیرساخت ها و بهره برداری احساس شود که با توجه به ضعف این مولفه ها، صنعت هوایی در طی این سال ها، پرورش نیافته است. موضوع عدم پرورش در این آشفته بازار به حدی است که کشورهایی که تا قبل از انقلاب _در مقایسه با ما_ در رده بندی های خطوط هوایی دنیا اصولا حضوری نداشتند، امروزه برخی از آنها جزء ۱۰ خط هوایی برتر دنیا معرفی می شوند.
در این میان و واقع گرایانه اگر برای صنعت هوایی چهار رکن قائل شویم که شامل زیر ساخت های فرودگاهی، توسعه منابع انسانی، سیستم های مدیریتی و ناوگان هوایی باشد، صادقانه باید بگوییم که تا ناوگان هوایی توسعه ی لازم را با خرید هواپیماهای جدید به دست نیاورد، کودکانه است که ما سه رکن دیگر را مدام مورد بازنگری قرار داده و دَم از رشد آن بزنیم.
گرچه همانطور که ذکر گردید، این نابسامانی‌ها متاثر از شرایط حاکم بر حمل و نقل هوایی کشورمان به‌دلیل تحریم فروش هواپیماهای جدید که دارای استاندارد جهانی، از سوی کشورهاست، به واقع بوده و این خود تمام ماجراست. زیرا با وجود موقعیت مناسب جغرافیایی و راهبردی کشورمان در منطقه و توانمندی‌های فراوان مانند نیروی انسانی کارآمد، هنوز نه تنها سهمی از حمل و نقل هوایی کالا و مسافر در دنیا و حتی بین کشورهای منطقه را نداریم، بلکه باید صمیمانه تشکر و سپاسی از شرکت‌های هواپیمایی داخلی، خصوصا شرکت هواپیمایی ج.ا.ایران، که با بیشترین تلاش بی شائبه سعی کرده و می کنند تا بتوانند امکانات رفاهی مناسبی را به مسافران ارائه دهند، داشته باشیم.
بیان این نکته نیز حایز اهمیت است که اگر جهت ساماندهی و ادامه ی فرآیند خرید و توسعه ی خطوط هوایی مؤثر و پیشرفته که جوابگوی احتیاجات متقاضیان باشد، کاری صورت نگیرد، همزمان با کم شدن صندلی هواپیما؛ شاهد طولانی شدن انتظار برای سفرهای هوایی و تهیه بلیت خواهیم بود.
پس روابط عمومی های صنعت هواپیمایی کشور، زمانی می توانند اطلاع رسانی شفاف و به دور از هرگونه توجیه پذیری داشته، مشکلات پروازی را به عهده گرفته و دائم جهت رفع آن بکوشند، که بازوی اجرایی سالم و صحیح (ناوگان حمل و نقل توسعه یافته و جدید) در حال عملیات پروازی بوده باشد و این در شرایطی است که، کماکان، متقاضیان مسافرت هوایی، شاهد نابسامانی در شبکه تأمین بلیت، تأخیر پروازهای طولانی، ارائه خدمات نه چندان مطلوب در سفرهای هوایی و نگرانی از سوانح هوایی و تأمین ایمنی پرواز، هستند.
البته فراموش نشود که این موضوعات، فکری اساسی و اجرا محور را طلب می نماید تا کشور بتواند هرچه بیشتر از توان تخصصی و بومی سازی شده ی پرسنلی، با بالاترین ضریب تحصیلات عالی که در کمال گمنامی مشغول به خدمت رسانی بوده و می باشند، بنماید.
