هواپیمای ملخی ممکن است به‌زودی برقی شود: ناسا برای انجام نخستین آزمون پرواز هواپیمای آزمایشی تمام‌الکتریکی اکس‌ـ‌۵۷ (X-57) تا پایان سال آماده می‌شود، هواپیمایی که نه با بنزین هواپیما، بلکه با همان باتری‌های لیتیوم-یونی که در لپ‌تاپ و رایانه وجود دارد کار می‌کند.

پروژه نمایش پرواز اکس‌ـ‌۵۷ در سال ۲۰۱۶ با هدف پژوهش در زمینه نیروی محرکه تمام‌الکتریکی و با امید ساخت هواپیماهای کارآمدتر و سازگارتر با محیط‌ زیست راه‌اندازی شد. بر اساس اعلام سازمان بین‌المللی هوانوردی غیرنظامی، صنایع هوایی حدود ۲ درصد از انتشار دی‌اکسید کربن در جهان را تشکیل می‌دهد و ناسا نیز اشاره می‌کند که سوخت هواپیما برخلاف بنزین خودرو، همچنان حاوی سرب است، اگرچه به میزان کمتر، و عامل اصلی آلودگی سرب در محیط‌ زیست محسوب می‌شود.

اکس‌ـ‌۵۷ در حال حاضر قرار است نخستین پرواز آزمایشی‌اش را در ماه ژوییه انجام دهد.

هواپیماهای آزمایشی با نام اکس (X)، هواپیماهای اکس، به دهه ۱۹۴۰ بازمی‌گردند، زمانی که کار گروهی نیروی دریایی ایالات متحده آمریکا و پیشگامان ناسا و نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، برنامه اکس‌‌ـ۱ (X-1) را با محوریت ساخت هواپیمای دوکی‌شکل با پیشرانه موشکی بل اکس‌ـ‌۱ پشتیبانی کردند و چاک ییگر در سال ۱۹۴۸، از آن برای شکستن دیوار صوتی استفاده کرد.

نمونه‌های بعدی این سری اکس‌ـ‌۱۵ (X-15) در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اکس‌ـ‌۵۱ (X-51) در دهه ۲۰۱۰ را شامل می‌شد که هر دو پروازهای مافوق صوت در ارتفاع بالا را بررسی و با سرعتی بیش از پنج برابر سرعت صوت پرواز می‌کردند.

شالوده اصلی اکس‌ـ‌۵۷ به اندازه برخی نمونه‌های قبلی هواپیماهای اکس (X-plane) عجیب‌وغریب نیست، با ‌وجود این، ناسا در حال آزمایش چندین فناوری پیشرفته با این هواپیما است. فناوری‌هایی که در این مورد به کار می‌روند نه برای پرواز در ارتفاع بالاتر یا سریع‌تر، بلکه [برای پرواز] آرام‌تر و با بازدهی بیشترند.

این سازمان فضایی یک هواپیمای معمولی دوموتوره ساخت ایتالیا، به نام تکنام پی‌۲۰۰۶تی (Tecnam P2006T) را که برای مصرف و کاربرد تجاری در دسترس بود انتخاب کرد و سپس، در آن تغییرهایی داد.

موتورهای دوقلوی چهار سیلندر چهار زمانه روتاکس ۹۱۲اس‌۳ (Rotax 912S3) پیستونی، که در نزدیکی بدنه در امتداد بال نصب شده‌اند، برداشته و با دو موتور الکتریکی ۶۰ کیلوواتی با ملخ‌هایی با قطر ۵ فوت (۱.۵ متر) در نزدیکی نوک بال‌ها جایگزین شده‌اند. در امتداد لبه‌های جلویی بال‌ها، ۱۲ ملخ کوچک‌تر با موتور الکتریکی با قطر ۱.۹ فوتی (نیم متری) تعبیه شده‌اند.

ناسا بال‌های اکس‌ـ‌۵۷ را فقط تا ۴۲ درصد اندازه قبلی آن بازسازی کرد، طرحی که به گفته این سازمان فضایی، موجب کاهش نیروی پَسار (drag) برای کارآمدتر کردن پرواز می‌شود.

۱۲ ملخ کوچک‌تر به کاهش اتلاف در نیروی بَرآر (lift) از بال کوچک کمک می‌کند و در واقع نیروی  بَرآر موجود هواپیما را دو برابر می‌کند. این توسعه فناوری است که ناسا آن را فناوری پیشران پیشرفته پروانه‌ای غیرهمزمان یا «لیپتِک» (Leaptech) می‌نامد که سازمان فضایی ناسا در سال ۲۰۱۵ آن را روی بال مدل نصب‌شده روی کامیونی که با سرعت بالا در بیابان حرکت می‌کرد، آزمایش کرد.

موتورهای الکتریکی و وسایل الکترونیکی هوانوردی انرژی خود را از دو مجموعه باتری لیتیوم‌ـ‌یونی ۴۰۰ پوندی نصب‌شده در کابین هواپیمای اکس‌ـ‌۵۷ می‌گیرند که در مجموع ۲۳ کیلووات ساعت یا توان تولید می‌کنند. ناسا زمان و تلاش زیادی صرف کرد تا اطمینان پیدا کند این باتری‌ها احتمال گرم‌شدن بیش از حد و آتش گرفتن ندارند.

اگر اکس‌ـ‌۵۷ بتواند قابلیت پرواز تمام‌الکتریکی را بر فراز صحرای کالیفرنیا در نزدیکی مرکز تحقیقات پرواز آرمسترانگ ناسا نشان دهد، می‌تواند راه را برای هواپیماهای برقی هموار کند که ۴۰ درصد کارآمدتر از هواپیماهای امروزی‌اند و این پروازها بدون موتورهای احتراقی، می‌توانند بی سرو‌صداتر باشند، اگرچه چندان هم بی‌صدا نیستند‌‌ــ و هر کسی که پرواز یک پهپاد تجاری را دیده باشد [می‌داند که] حتی ملخ‌های الکتریکی نیز سروصدا ایجاد می‌کنند.