فدراسیون بین المللی روزنامه نگاران سی ام ماه می سال ۲۰۰۴ به جلسات بیست و پنجمین کنگره خود در آتن پایان داد و از روزنامه نگاران سراسر جهان خواست که همبستگی حرفه ای بیشتری میان خود ایجاد کنند و از ناشران تقاضا کرد که با توجه به پیشرفتهای فنی و تکنولوژیک، در تکمیل آموزش اعضای تحریریه خود همت بگمارند و انتصابات تحریریه ها را دمکراتیک تر (انتخابی) کنند و پیش از حذف یک صفحه و یا یک ستون روزنامه و برنامه تلویزیونی و تغییر ساعت پخش قبلا نظر مخاطبان را استعلام کنند و به آن احترام بگذارند. باید بدانند که یک رسانه بدون مخاطب و آن هم مخاطب راضی و وفادار برابر است با «هیچ».
در اعلامیه برگرفته از قطعنامه بسیار مفصل پایانی این کنفرانس تاکید شده بود: “روزنامه نگار باید چشم و گوشش به مردم باشد تا بتوان نام روزنامه نگار بر او نهاد. یک روزنامه نگار، از خبرنگار تازه کار تا سردبیر اجرایی باید دائما در جریان خواست و نیاز مخاطب و نظر او باشد و آن را تامین کند. باید توجه کند که بقاء حرفه او بستگی تام و تمام به اقبال مخاطب دارد و بنابراین باید بداند که او (مخاطب) چه می خواهد تا برایش تهیه کند. قرن ۲۱ زمانی نیست که روزنامه نگار انتظار داشته باشد هرچه را که به سلیقه خود و خواست دولت و یا اصحاب آگهی تولید می کند مورد استقبال و قبول مخاطب قرار گیرد. در قرن ۲۱، این خواست مخاطب است که روش یک رسانه را تعیین می کند. خواننده، بیننده و شنونده داشتن کافی نیست، باید دید که این خوانندگان و شنوندگان (مخاطبان رسانه) از محتوا و متاع رسانه راضی هستند یا نه، و یا این که صرفا و برحسب عادت روزنامه را می خرند و تلویزیون را باز می کنند. برخلاف زمانهای سابق، مخاطبان کنونی رسانه ها شناخت کامل از آنها دارند و هر حرکتشان را ارزیابی و «جهت» را تشخیص می دهند و اجازه نخواهند داد که تحت تلقین ناخواسته قرار گیرند و یا این که متاع ناقص به آنان داده شود و یا از دانستن موضوعی ضروری محروم شوند. مخاطبان می دانند که یک رسانه چه چیزهایی را به آنان نداده است و چرا؟. یک رسانه باید دائما روش خودرا بر پایه خواست و نیاز مخاطبان اصلاح کند.”.
فدراسیون در قطعنامه خود سپس از کار انجمن های حمایت از مصرف کنندگان که نقص رسانه ها را در نشریات و مجله های خود عنوان می کنند و این نقص ها را کمفروشی می خوانند جانبداری کرده ولی در عین حال از اتحادیه های صنفی گلایه کرده بود که اگر این بنیادها زودتر وارد عمل می شدند، مجال انتقاد برای انجمن های حمایت از مصرف کنندگان باقی نمی ماند که انتقادهای آنها تاثیر منفی در روحیه مخاطبان رسانه ها دارد.
فدراسیون همچنین خواسته بود که تغییرات داخلی و انتصابات رسانه ها سریعا و مشروحا به اطلاع مخاطبان برسد زیرا که مخاطب عامل بقاء یک رسانه است، که رسانه ها ذاتا باید مستقل از حکومت باشند.
این فدراسیون سپس خواهان همبستگی رسانه ها برای دادن سرویس بهتر، جامعتر و دقیقتر به مخاطبان شده بود و از اتحادیه های صنفی خواسته بود که بکوشند روزنامه نگاران حرفه ای کامل (تمام عیار) بوده و مانع اشتغال روزنامه نگار به کاری دیگر برای کسب درآمد شوند که در این صورت عنوان حرفه ای بودن را از دست می دهد.
فدراسیون همچنین خواهان امنیت شغلی روزنامه نگاران و تضمین برخورداری آنان از تاسیس سندیکا، اتحادیه و انجمن شده و تاکید کرده بود که یک «روزنامه نگار حرفه ای» نباید در هیچ شرایطی از ادامه پرداختن به این حرفه محروم شود. فدراسیون دولت ها را از مداخله در امور ژورنالیسم برحذر داشته و خواسته بود که مسائل روزنامه نگاری و روزنامه نگار به دست اتحادیه ها حل و فصل شود.
