به گزارش پایگاه خبری هنر هشتم به نقل از تبیان،سخنرانی دکتر سعید رضا عاملی استاد گروه ارتباطات و مطالعات آمریکای دانشگاه تهران ۱۲ آذرماه سال جاری با موضوع “خلاقیت و نوآوری، ظرفیتی برای ظهور روابط عمومی های جدید و اثر گذار: باز تعریف روابط عمومی ها با رویکرد تقویت کیفیت زندگی” در چهاردهمین کنفرانس بین المللی روابط عمومی ایران ارائه می شود.
سخنرانی دکتر سعید رضا عاملی استاد گروه ارتباطات و مطالعات آمریکای دانشگاه تهران ۱۲ آذرماه سال جاری با موضوع “خلاقیت و نوآوری، ظرفیتی برای ظهور روابط عمومی های جدید و اثر گذار: باز تعریف روابط عمومی ها با رویکرد تقویت کیفیت زندگی در چهاردهمین کنفرانس بین المللی روابط عمومی ایران ارائه می شود.
اگر خلاقیت را راه حل بهتر، حل ابهامات، راهکار ایجاد کردن برای مشکلات و بحران ها و حرکت به سمت سلامت و تعالی سازمان و جامعه تعریف کنیم، پیوند خلاقیت و روابط عمومی حرکت به سمت روابط عمومی بهتر، شفاف تر، کارآمدتر و با بهره وری بالاتر را تصویر می کند.
ظهور “تکنولوژی های جدید ارتباطات ” و فراگیر شدن رسانه های اجتماعی همراه با توسعه “ارتباطات شبکه ای ” موجب چالش های جدی برای روابط عمومی سنتی شده است. اساسا فضای جدید ارتباطی ضرورت بازنگری در مدل های مدیریتی را بصورت جدی ایجاد کرده است.
در واقع سخن از “حکمرانی خوب ” برخواسته از الزامات ارتباطی جدید و البته توجه به جنبه های مرتبط با “کیفیت زندگی ” با هدف افزایش “رضایت از زندگی ” است. مهمترین رکن ضرورت بخش این تغییر یا خلاقیت برای رسیدن به روابط عمومی بهتر و کارآمدتر، “تامین اعتماد به روابط عمومی ها” و دور شدن از عملکرد کلیشه ای روابط عمومی هاست.
در واقع “روابط عمومی خوب ” روابط عمومی است که خلاقیت و نوآوری را در مسیر ۱) انتقال از روابط عمومی مبهم به “روابط عمومی شفاف “، ۲) انتقال از روابط عمومی کند و تاخیری به “روابط عمومی به لحظه و قابل دسترسی “، ۳) همچنین انتقال از روابط عمومی احساسی، توجیه کننده رفتار سازمان به روابط عمومی واقعیت گرا و عقلانی و در نهایت ۴) انتقال از روابط عمومی خاموش به “روابط عمومی پاسخگو ” است.
لذا بر این مبنا می توان گفت ارتباطات غیر رسمی صاحبان منافع سازمان از طریق شبکه های اجتماعی و رسانه های اجتماعی، چالش های بزرگی را برای روابط عمومی ها و سازمان های سنتی بوجود آورده که بنیادترین چالش آن کم رنگ شدن اعتماد به روابط عمومی های سنتی سازمان هاست.
برای عبور از این این وضعیت لازم است تغییرات بنیادین در روابط عمومی ها صورت گیرد و آنها را از نگرش، عملکرد و رویه های سنتی به روابط عمومی جدید منتقل کند. در این انتقال خلاقیت معطوف به تامین اعتماد و احیاء روابط عمومی ها حداقل در چهار سطح باید صورت گیرد:
I. خلاقیت در تغییر نگرش و فضای سازمان معطوف به باور عمیق به اینکه “همه می دانند” و “شیشه ای شدن رفتار و عملکرد سازمان” و تغییر در توقعات عمومی از سازمان و بوجود آمدن سرمایه اجتماعی جدید مبتنی بر توسعه انفجاری ارتباطات اجتماعی در بستر شبکه های اجتماعی است.
II. خلاقیت تغییر در ساختار سازمان، با توجه به دو فضایی شدن عملکرد سازمان ها، بخش عظیمی از وظایف روابط عمومی ها به فضای دوم منتقل شده و از طریق اپلیکیش ها و خدمات وب مبنا و هوشمند سازی روندها عرصه ارتباطی متفاوتی شکل گرفته است.
III. خلاقیت تغییر در ارتباطات سازمان، ارتباطات درون سازمانی و برون سازمانی مهترین نشانه سلامت سازمانی یا فساد سازمانی است. بین ارتباط گر و ارتباط گیر، اعتماد، حس با هم و برای هم بودن، مسئولیت پذیری و پاسخگویی و برخورداری از حس مشترک شکل می گیرد. سازمان ها و روابط عمومی سازمان ها در اثر “اختلال ارتباطی” فضای همکاری، مشارکت، حس عضویت همه ذی نفعان و علاقمندان را از دست می دهند و این امری است که ضرورت فهم و خلاقیت تغییر در ارتباطات سازمان را ایجاب می کند.
IV. خلاقیت تغییر در بهره گیری از تکنولوژی های جدید ارتباطی: فناوری های جدید به فضای انسانی زندگی نزدیک شده اند و یک نوع “شبیه سازی انسان ” و مسیر زندگی انسان یعنی “شبیه سازی فرهنگ” اتفاق افتاده است. این واقعیت است که فناوری های جدید را از گفتمان “تغییر فنآوری بعنوان ابزار ارتباطی” به گفتمان شکل گیری “فناوری زندگی” و بوجود آمدن “فضای دوم بعنوان فضای نظیر زندگی واقعی” منتقل کرده است. خلاقیت ناشی از فهم این انتقال روابط عمومی ها را به سمت “مسیر دهی های جدید کار و زندگی” سوق داده است. عدم فهم این تغییر و عدم گام برداشتن در مسیر تغییر، چالش حرکت رسمی سازمان و نهادهای غیر رسمی شکل گرفته در درون فضای شیشه ای و ارتباطی شبکه های اجتماعی را بوجود می آورد.
انتقال از روابط عمومی قدیم به روابط عمومی جدید با بهره گیری از خلاقیت نیازمند هدف گذاری های متعالی است که منجر به شکل گیری زندگی پاک یا حیات طیبه شود. اهداف کیفی و متعالی است که کیفیت زندگی و افزایش رضا مندی و جامعیت در مسیر زندگی را معنا می بخشد. باید توجه داشت که علم ماهیت راهگشایی و حل مسئله منتهی به خلاقیت را دارد و علم در پیوند با عقلانیت الهی و پرهیز از روحیه شرمندگی نسبت به سرمایه تمدنی اسلام، روابط عمومی متمایز و خلاق را برای “زیست بومی فرهنگی و تمدنی ایرانی” شکل خواهد داد.
