به گزارش پایگاه خبری روابط عمومی هنر هشتم، آسیب شناسی مسئولیت اجتماعی در ایران نشان می دهد که مسئولیت اجتماعی تاکنون به عنوان امری اولویت دار، برنامه محور و فراگیر مورد توجه قرار نگرفته است. زیرا راهبردها و کاربردهای مسئولیت اجتماعی به درستی آموزش داده نشده است و درک درست و دقیقی از آن در بین مدیران و کارگزاران اجرایی آن به وجود نیامده است.

خوشبختانه طی سال‌های اخیر یکی از اتفاقات درست و دقیق در این حوزه واگذاری مدیریت مسئولیت اجتماعی به ادارات روابط عمومی است که امکان استقرار نظام یکپارچه مدیریت مسئولیت اجتماعی را میسر می سازد. البته بایستی اذعان شود که این مهم به درک مدیران روابط عمومی از نقش مسئولیت اجتماعی به عنوان زیربنای خوشنامی سازمانی بستگی دارد.

روابط عمومی ها بایستی آگاهی داشته باشند که مسئولیت اجتماعی تنها یک مسئولیت شرکتی نیست بلکه یک نظام یکپارچه است که مسئولیت فردی (تک تک کارکنان)، مسئولیت بخشی (تک تک واحدهای اداری) و مسئولیت شرکت در قبال جامعه را شامل می شود و لذا موفقیت مسئولیت اجتماعی نیازمند همگرایی و همسویی مجموعه سازمان است.

اولین قدم در نظام یکپارچه مدیریت مسئولیت اجتماعی، آسیب شناسی این مهم و شناسایی و طراحی راهبردهای نظام یکپارچه مدیریت مسئولیت اجتماعی در سازمان است تا بتوان بر اساس آن کاربردهای واقعی مسئولیت اجتماعی را در جامعه استقرار داد.

در این مقاله ابتدا آسیب شناسی مسئولیت اجتماعی در ایران بررسی می شود و بر مبنای آن راهبردهای کلان برای مدیریت یکپارچه مسئولیت اجتماعی (با اولویت بحران کرونا) ارایه می گردد و در ادامه آن مجموعه راهکارها و اقدامات اصلاحی برای روابط عمومی ها در زمینه نقش آفرینی مسئولیت اجتماعی در عصر کرونا پیشنهاد می شود.

همچنین پیشنهاداتی ارائه خواهد شد که چگونه روابط عمومی در حوزه رسانه های اجتماعی می تواند مسئولیت اجتماعی را جایگزین بی تفاوتی اجتماعی کند.