نظام ارتباطی در ایران شامل رسانه‌ها و روابط‌عمومی‌ها در ساخت این تصویر اشتباه، مؤثرند و باید در اصلاح آن مسئولانه عمل کنند.
شتابزدگی در تولید محتواهای کلیشه‌ای، برگزاری رویدادهای کم حاصل، شعاری کردن مفاهیم، سطحی‌زدگی در تولید و توزیع پیام‌ها و نشانه‌هایی که حامل احترام ما به این نامگذاری‌اند اما د ر عمل تهی از تأثیرند، گاهی نه تنها خدمت به شمار نمی‌رود و نه تنها در این مورد خاص، حامی تولید و تولیدکننده نیست که گاهی دقیقا خلاف منافع ملی عمل می‌کند.
کارگزاران نظام ارتباطی ایران باید بتوانند در یکی از دشواترین شرایط اقتصادی کشور، نقش و سهم خود در حمایت از کالای ایرانی و تولیدکننده ایرانی را دقیق و شفاف کنند.
به عنوان نماینده‌ای از فعالان پرشمار و به زعم من مظلومی که این روزها بیش از همیشه در زیر فشار برای کار و سازندگی و تجارت و گردش چرخ‌های اقتصاد نحیف شده ایران قرار دارند، معتقدم که بدون گفت‌وگو میان مهمترین اجزای نظام ارتباطی یعنی رسانه‌ها و روابط‌عمومی‌ها و مهمترین اجزای نظام اقتصادی یعنی فعالان عرصه تولید و تجارت در ایران، حمایت شکل نخواهد گرفت. باید باور کنیم که منابع و راهکارهای حمایت از تولید کالای ایرانی نه در صندوق ذخیره ارزی، نه در وام کم‌بهره، نه در بستن درها به روی کالاهای خارجی، که در اتاق‌های فکر دولت و بخش خصوصی و برنامه‌های ارتباطی مؤثر نهفته است.
برای این ادعا، گزاره‌های بسیاری وجود دارد:
اول: همه ما سال‌ها از بهبود فضای کسب و کار حرف زده‌ایم. این مفهوم، دارای یک قانون مترقی و خوب، یک مجری و یک ناظر است. فعالیت در هر حوزه‌ای چه در صنعت ICT، چه در صنعت غذا، چه در حوزه رسانه و فیلم و چه در حوزه دفاعی یا رفاهی، نیازمند محیطی مناسب برای کسب و کار است. مدیران ارتباطی اعم از مشاوران، روزنامه‌نگاران، کارشناسان تبلیغات، مدیران روابط‌عمومی باید بیش و پیش از هر کس در باره این قانون، در باره موانع کسب و کار اطلاع داشته باشند و به عنوان مدیرانی پیشرو در خلق هم نظری، گفتمان‌سازی، جست‌وجوی راهبرد و شبکه‌سازی برای هم‌افزایی بیشتر نقش ایفا کنند. کار شما توزیع و انتشار یک بنر «سال تولید گرامی باد» نیست. هر رویدادی یک فرصت بی‌نظیر برای خلق گفت‌وگو و شکل‌گیری مفاهمه است، اگر در رویدادی گفت‌وگو و مفاهمه شکل نگرفت، این منابع‌اند که هدر رفته‌اند. همه ما، در بهبود فضای کسب‌وکار سهمی داریم. اصلاً تا نفهمیم این کلمات کنار هم چه معنی دارند، چگونه می‌خواهیم یک مدیر یا مشاور ارتباطی مؤثر، خبرنگار یا سردبیر خوب باشیم برای جهت دادن به افکار ذی‌نفعان؟
دوم: برندشدن کالای ایرانی، محصول یک برنامه ارتباطی است. اگر تولید ما، هر چه که هست، خودرو یا کاغذ یا کنسرو لوبیا یا یک پیام ارتباطی، نمی‌تواند با مخاطب خود، ارتباط مناسبی برقرار کند، حاصل چیست؟ کیفیت بد؟ قیمت نامناسب؟ سهم تبلیغات موثر، ارائه خوب محصول و برندسازی برای آن چقدر است؟ بگذارید کمی فراتر نگاه کنیم، به نظر من، اگر ایرانی نمی‌تواند به ایرانی بودنش‌اش افتخار کند، محصول مشاوران ارتباطی نامناسبی است که به سیاستمداران و برنامه‌ریزان کلان اقتصادی و اجتماعی راه درست را نشان نمی‌دهند. فضایی که پر از شایعه، بی‌اعتمادی، نفرت‌پراکنی، دروغ و بی‌دقتی در انتقال مفاهیم و شتابزدگی در تبیین موضوعاتی عمیقی مثل حمایت و راه‌کارهای درست آن است، حاصل ناکارامدی یک نظام ارتباطی است. چنین فضایی آماده شکوفایی، خلاقیت، رشد و توسعه که لازمه تولید است نخواهد بود.
سوم: از یاد نبریم که کار ایرانی بر تولید ایرانی مقدم است. چه شده است که فرهنگ کار کردن، نه کار مسئولانه، بلکه کار به معنی جوهره آدمی بودن، از میان جوانان ایرانی رخت بسته است و هر کس کمتر کاری می‌کند و پول بیشتری تحصیل می‌کند، به شهروند ارزشمندتری بدل شده است؟ چرا کاردیگر بالذات ارزش نیست و جای خود را به پول سپرده است، از هر راهی، به هر وسیله‌ای. ارزش‌های اجتماعی چکونه ساخته می‌شوند و چه کسانی در تقدیر و تقبیح آنها نقش دارند؟ این پرسشی است که انتظار می‌رود شما برای آن پاسخی داشته باشید. تا فرهنگ کار ایرانی دوباره شکوفا نشود، تولید ایرانی شکل نخواهد گرفت. کار را کارفرمایان می‌سازند و جامعه‌ای که در آن ثروت‌آفرینی ارزش نباشد و کارآفرین واقعی، قدر نبیند، تولید رونق نخواهد داشت.
و بالاخره آنکه، مهم‌ترین بستر توسعه چه از منظر کلان و چه از منظر خرد در سطح یک صنعت یا حوزه یا بخشی از اقتصاد ایران، نیازمند گفت‌وگو است و فرهنگ ضعیف گفت‌وگو در میان ما ایرانیان یکی از دلایل توسعه نیافتگی است. در گفت‌وگو، مفاهمه شکل می‌گیرد، هم‌افزایی اتفاق می‌افتد و گره‌گشایی می‌شود. فعالان نظام ارتباطی در خلق گفت‌وگو، ساخت پیام و ابزار مناسب و همینطور تسهیل‌گری در فرآیند گفت‌و‌گو نقش بی‌بدیلی دارند.
کالای ایرانی و تولید در ایران، دچار مجموعه‌ای از مشکلات ساختاری و غیر ساختاری است، گفت‌و‌گو بر سر این مساله فراتر از ظرف نهادی همچون اتاق ایران است. ۳۰ اتاق استانی در کنار اتاق ایران، به شکل مستمر نشست‌های عمومی و تخصصی برگزار می‌کنند. علاوه بر آن شوراهای گفت‌وگوی دولت و بخش خصوصی ایران و تمام استان‌ها، کمیته ماده ۷۶ و همایش‌های تخصصی به طور مستمر در زمینه رفع موانع تولید بحث می‌کنند و در طول سال بی‌اغراق هزاران ساعت گفت‌وگوی تخصصی شکل می‌گیرد.
فقط در طول یک‌سال گذشته، بیش از ۵هزار خبر و گزارش در پایگاه خبری اتاق در ارتباط با چالش‌ها و مسایل تولید و تجارت داخلی و خارجی ‌محتوا تولید شده، ولی ما هنوز هم نیازمند گفت‌وگو هستیم.
در مقام کارگزاران نظام ارتباطی ایران، با هدف حمایت از کار ایرانی از کالای ایرانی از کارفرمای ایرانی و از کارگر ایرانی که در واقع در شرایط کنونی حمایت از اقتصاد ایران معنا می‌شود، هرکه و در هر کجا هستید، شبکه ذی‌نفعان خود را درگیر کنید و گفت‌وگو بسازید. اجازه بدهید در متن این گفت‌وگوها، مسایل، کینه‌ها، پیشنهادها طرح و رفع شوند و هم نظری و وفاق حاصل شود. اگر ما، همه ما، مثل حلقه‌های یک زنجیر در هم قفل نشویم، نمی‌توانیم از کالای ایرانی حمایت کنیم. حلقه‌های این زنجیر، فکرخلاق، تصمیم درست، عمل به موقع و اعتماد است، نه بگیر و ببند و رانت و وام و محدویت رقیب و محیط گلخانه‌ای و شعار.
روابط‌عمومی در حمایت از تولید کالای ایرانی نقشی بسیار مهم و کلیدی دارد. شما اولین و مهم‌ترین حامی تولید ایرانی باشید.